Η αξία των συναισθημάτων σε ιατρικό πλαίσιο
Το παρόν βιβλίο αποτελεί την 3η έκδοση μιας δημοφιλούς εισαγωγής στην ανθρώπινη συμπεριφορά στα πλαίσια της υγείας και της ασθένειας. Οι βασικότερες έννοιες της ψυχολογίας και κοινωνιολογίας καλύπτονται σε εννέα κεφάλαια
- Ο κύκλος της ζωής
- Ανάπτυξη του ατόμου
- Κοινωνία και υγεία
- Προλαμβάνοντας την ασθένεια και προάγωντας την υγεία
- Η συμπεριφορά της ασθένειας και η σχέση ιατρού-ασθενούς
- Ασθένεια και αναπηρία
- Αντιμετωπίζοντας την ασθένεια και την αναπηρία
- Πώς δουλεύουν οι υπηρεσίες υγείας
- Εσύ πως ταιριάζεις με όλα αυτά;
Τα θέματα παρουσιάζονται σε ανεξάρτητα δισέλιδα και η κατανόηση των σημαντικών εννοιών ενισχύεται μέσα από μελέτες περιστατικών, σημεία για συζήτηση και περιληπτικά πλαίσια. Η τρίτη έκδοση περιλαμβάνει μια νέα εισαγωγή στις σημαντικές έννοιες του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου και επιπρόσθετα αυτοτελή δισέλιδα αναφορικά με τη Διεθνή Υγεία και την Αγροτική Υγεία.
Η "Ψυχολογία και κοινωνιολογία - εφαρμοσμένη στην ιατρική" αποτελεί ιδανικό εγχειρίδιο για τους φοιτητές Ιατρικής, καθώς και για φοιτητές και σπουδαστές άλλων επαγγελμάτων που σχετίζονται με την Ιατρική.
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=178133
Σχέση γιατρού - ασθενούς
Αυτό το βιβλίο είναι μια μελέτη των επιστημονικών κλάδων και ειδικοτήτων τους.Αυτό το βιβλίο είναι μια μελέτη των επιστημονικών κλάδων και ειδικοτήτων τους. Θέτει ερωτήματα σχετικά με κοινωνιολογικές το σχηματισμό της πνευματικής τους τομείς και τις κοινωνικές τους σχέσεις, και προσφέρει μια σε βάθος, ιστορική μελέτη μιας από τις μεγαλύτερες σπεσιαλιτέ της πειθαρχίας της κοινωνιολογίας - η κοινωνιολογία της υγείας και της ιατρικής - σε τρεις χώρες: τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη Βρετανία και την Αυστραλία. Χρησιμοποιεί μια ριζοσπαστική νέα θεωρία επιστημονικών κλάδων, το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει απροσδόκητες συνδέσεις μεταξύ των ιδεών των κοινωνιολόγων και το πλαίσιο λειτουργίας τους μέσα. Απαντά σε ερωτήματα σχετικά με το πού εργάζονται, οι οποίοι επικαλούνται και συνεργάζονται με, και επισημαίνει σαφείς διαφορές στην πρακτική της κοινωνιολογίας από τη μία χώρα στην άλλη. Με αυτόν τον τρόπο, το βιβλίο αυτό προσφέρει στοιχεία για τις επιπτώσεις της σαρωτικές αλλαγές στον πανεπιστημιακό τομέα και την παγκόσμια εκδοτική βιομηχανία στην εργασιακή ζωή των κοινωνιολόγων, κυρίως ο αντίκτυπος της εμπορικής χορηγίας έρευνα για τη γνώση που παράγουν.
Η αντίληψη ότι η συναισθηματική ουδετερότητα του γιατρού έχει πάντα θετικά αποτελέσματα έχει σήμερα αμφισβητηθεί και η ιατρική αγωγή που αποκλείει τα συναισθήματα των ατόμων δεν θεωρείται πλέον η απόλυτα ενδεδειγμένη. Όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει η κοινωνιολόγος Hannah Bradby στο βιβλίο της Medical Sociology, « η απροθυμία κάποιες φορές των γιατρών να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τα συναισθήματα και τις μαρτυρίες που παρέχουν οι ίδιοι οι ασθενείς για τις παθήσεις τους έχει περιγραφεί από γιατρούς που ασθένησαν και διαπίστωσαν ότι, παρότι ήταν έμπειροι ειδικοί, από τη στιγμή που περιήλθαν στο ρόλο του ασθενούς η άποψή τους δεν λαμβανόταν υπόψη» (2009).
Η ιατρική ειδίκευση βασίζεται, κατά ένα μέρος,ο σε αυτό που ο κοινωνιολόγος Eliot Freidson νόμασε ‘τυποποιημένη γνώση’, η οποία αποτελεί την υψηλότερη γνώση της σύγχρονης κουλτούρας και την αναγνωρισμένη ως ‘αντικειμενική’, καθώς διαχωρίζεται από τη μη τυποποιημένη γνώση της καθημερινής ζωής (1986). ‘Οι ξεχωριστοί κόσμοι εμπειρίας και αναφοράς του ‘μη ειδικού’ και του επαγγελματία’ καθιστούν για τον Freidson τη σχέση γιατρού-ασθενούς ιδιαίτερα επισφαλή (1975). Ο κοινωνιολόγος Talcott Parsons, στην ανάλυσή του για τα χαρακτηριστικά της σχέσης γιατρού-ασθενούς (1951) αναφέρθηκε στη συναισθηματική ουδετερότητα που οφείλει να επιδεικνύει ο γιατρός, αφού μόνο μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να εξασφαλίσει την αντικειμενικότητα της σχέσης του με τον ασθενή και να καταστήσει τον γιατρό ικανό να αντιμετωπίσει τις δύσκολες καθημερινές αποφάσεις που συνεπάγεται το ιατρικό επάγγελμα.
Ψυχολογία και κοινωνιολογία εφαρμοσμένη στην ιατρικήΤο παρόν βιβλίο αποτελεί την 3η έκδοση μιας δημοφιλούς εισαγωγής στην ανθρώπινη συμπεριφορά στα πλαίσια της υγείας και της ασθένειας. Οι βασικότερες έννοιες της ψυχολογίας και κοινωνιολογίας καλύπτονται σε εννέα κεφάλαια- Ο κύκλος της ζωής
- Ανάπτυξη του ατόμου
- Κοινωνία και υγεία
- Προλαμβάνοντας την ασθένεια και προάγωντας την υγεία
- Η συμπεριφορά της ασθένειας και η σχέση ιατρού-ασθενούς
- Ασθένεια και αναπηρία
- Αντιμετωπίζοντας την ασθένεια και την αναπηρία
- Πώς δουλεύουν οι υπηρεσίες υγείας
- Εσύ πως ταιριάζεις με όλα αυτά;
Τα θέματα παρουσιάζονται σε ανεξάρτητα δισέλιδα και η κατανόηση των σημαντικών εννοιών ενισχύεται μέσα από μελέτες περιστατικών, σημεία για συζήτηση και περιληπτικά πλαίσια. Η τρίτη έκδοση περιλαμβάνει μια νέα εισαγωγή στις σημαντικές έννοιες του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου και επιπρόσθετα αυτοτελή δισέλιδα αναφορικά με τη Διεθνή Υγεία και την Αγροτική Υγεία.
Η "Ψυχολογία και κοινωνιολογία - εφαρμοσμένη στην ιατρική" αποτελεί ιδανικό εγχειρίδιο για τους φοιτητές Ιατρικής, καθώς και για φοιτητές και σπουδαστές άλλων επαγγελμάτων που σχετίζονται με την Ιατρική.
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=178133
Σχέση γιατρού - ασθενούς
Στο πλαίσιο της Κοινωνιολογίας της Υγείας και της Ασθένειας έχουν διατυπωθεί διάφορα κοινωνιολογικά μοντέλα για την ανάλυση της σχέσης μεταξύ γιατρού και ασθενούς. Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Talcott Parsons (1902-1979) υπήρξε ο πρώτος κοινωνιολόγος που κατέληξε σε ένα μοντέλο, με το οποίο σκόπευε να κάνει κατανοητή τη σχέση γιατρού-ασθενούς. Το μοντέλο που κατασκεύασε είναι ταυτόχρονα ασύμμετρο και συναινετικό. Η ασυμμετρία συνίσταται στο γεγονός ότι μόνο ο γιατρός μπορεί να λύσει το πρόβλημα του ασθενούς και ο γιατρός είναι ενεργητικός, ενώ ο ασθενής παθητικός. Η συναινετικότητα του μοντέλου συνίσταται στο ότι ο ασθενής αναγνωρίζει την εξουσία του γιατρού και στο ότι η θεραπευτική σχέση βασίζεται σε μια ισχυρή αμοιβαιότητα. Περιγράφεται ως ζεύγος κοινωνικών ρόλων αναμενόμενων και συμπληρωματικών και μια ιατρική επίσκεψη που εξελίσσεται με επιτυχία απαιτεί τόσο από τον ασθενή όσο και από τον γιατρό να παίξουν σωστά το ρόλο τους. Ο γιατρός οφείλει να επιδεικνύει συναισθηματική ουδετερότητα, γιατί μόνο μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να εξασφαλίσει την αντικειμενικότητα της σχέσης του με τον ασθενή.
Αντίθετα, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Eliot Freidson (1923-2005) υποστήριξε ότι η σχέση γιατρού-ασθενούς περιγράφεται ακριβέστερα ως συγκρουσιακή παρά ως συναινετική. Υποβόσκει μια σύγκρουση προοπτικών, η οποία είναι παρούσα σε διάφορους βαθμούς σε κάθε σχέση ιατρικής-ασθενούς. Ο γιατρός σκέφτεται τον ασθενή και τις ανάγκες του σύμφωνα με τις κατηγορίες της εξειδικευμένης γνώσης του : ταυτιζόμενος με την επαγγελματική αυτονομία του, εννοεί να ορίζει ο ίδιος το περιεχόμενο και τις μορφές των υπηρεσιών που θα του προσφέρει. Ο ασθενής, αντίθετα, αντιλαμβάνεται την ασθένειά του σε σχέση με τις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής και σύμφωνα με το δικό του πολιτιστικό περιβάλλον. Έτσι, στο θεωρητικό μοντέλο του Freidson ο ασθενής δεν έχει παθητικό ρόλο ούτε υπάρχει σύμπνοια του γιατρού με τον ασθενή, αφού υπάρχει σύγκρουση των δύο πλευρών, αυτής των «ειδικών», δηλαδή της τυποποιημένης γνώσης των επαγγελματιών υγείας και αυτής των «μη ειδικών», δηλαδή της μη τυποποιημένης γνώσης της καθημερινής ζωής.
Ο ρόλος του Νοσοκομείου στην τοπική κοινωνία
Βασική αποστολή των Νοσοκομείων είναι η παροχή δευτεροβάθμιας φροντίδας στους πολίτες και η εκπαίδευση των νέων στελεχών υγείας.
Ο υφιστάμενος υγειονομικός Νοσοκομειακός χάρτης της Ελλάδας είναι προβληματικός, πολυδάπανος και ξεπερασμένος. Ο σχεδιασμός των Νοσοκομείων στην Ελλάδα βασίζεται σε ένα ξεπερασμένο κοινωνικό μοντέλο, που αντανακλά τα κοινωνικά δεδομένα της χώρας μετά την κατοχή. Έδρα του κάθε Νομαρχιακού Νοσοκομείου ήταν και συνεχίζει να είναι η πρωτεύουσα του Νομού με την λογική ότι η προσβασιμότητα στην πόλη τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολη, πολύωρη και επίπονη(φτωχά μεταφορικάαραπάνω σχεδιασμό και λειτουργία το Ελληνικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο προσφέρει μέσα, ελλειπές οδικό δίκτυο, πολύωρες μετακινήσεις κλπ).
Η χαρτογράφηση της Κοινωνιολογίας της Υγείας και της Ιατρικής
Αυτό το βιβλίο είναι μια μελέτη των επιστημονικών κλάδων και ειδικοτήτων τους.Αυτό το βιβλίο είναι μια μελέτη των επιστημονικών κλάδων και ειδικοτήτων τους. Θέτει ερωτήματα σχετικά με κοινωνιολογικές το σχηματισμό της πνευματικής τους τομείς και τις κοινωνικές τους σχέσεις, και προσφέρει μια σε βάθος, ιστορική μελέτη μιας από τις μεγαλύτερες σπεσιαλιτέ της πειθαρχίας της κοινωνιολογίας - η κοινωνιολογία της υγείας και της ιατρικής - σε τρεις χώρες: τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη Βρετανία και την Αυστραλία. Χρησιμοποιεί μια ριζοσπαστική νέα θεωρία επιστημονικών κλάδων, το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει απροσδόκητες συνδέσεις μεταξύ των ιδεών των κοινωνιολόγων και το πλαίσιο λειτουργίας τους μέσα. Απαντά σε ερωτήματα σχετικά με το πού εργάζονται, οι οποίοι επικαλούνται και συνεργάζονται με, και επισημαίνει σαφείς διαφορές στην πρακτική της κοινωνιολογίας από τη μία χώρα στην άλλη. Με αυτόν τον τρόπο, το βιβλίο αυτό προσφέρει στοιχεία για τις επιπτώσεις της σαρωτικές αλλαγές στον πανεπιστημιακό τομέα και την παγκόσμια εκδοτική βιομηχανία στην εργασιακή ζωή των κοινωνιολόγων, κυρίως ο αντίκτυπος της εμπορικής χορηγίας έρευνα για τη γνώση που παράγουν.
Συγγραφέας: FRAN Collyer
Η κοινωνιολογική μελέτη του σύγχρονου σώματος
Η δημιουργία και η ανάπτυξη του γνωστικού αντικειμένου της Κοινωνιολογίας του Σώματος οφείλεται, κατά ένα μεγάλο μέρος, στην Κοινωνιολογία της Ιατρικής (κοινωνιολογία της υγείας και της ασθένειας).
Κοινωνιολογία της Ιατρικής
Παρέχει μια κοινωνική, διαπολιτισμική και διαθεματική προσέγγιση για την υγεία, την ασθένεια, και την ιατρική. Αναλύει από πρώτο χέρι, συμμετέχων παρατηρητής βάση, ποιοτικές σπουδές στον τομέα.
Συγγραφέας : Fox C.
Ένας από τους ιδιαίτερους χαρακτήρες του πλούσιου σε ενδιαφέροντα, γόνιμου σε καινοτομίες κι ενθουσιασμένου από τα επιτεύγματά του 17ου αιώνα, ήταν η αντίθεση ως προς τη πραγματική φύση της ιατρικής, αντίθεση που έφτασε τα όρια μιας σφοδρής πολεμικής. Άλλοι ήθελαν το γιατρό καθαρό ερευνητή και άλλοι τον προτιμούσαν συμπαραστάτη του αρρώστου και θεραπευτή, όπως τον ήθελε ο μεγάλος Ιπποκράτης. Έτσι φούντωσε η αντίθεση μεταξύ ιατρομηχανικών και ιατροφυσικών από τη μια και ιατρών, με την ευρύτερη ανθρωπιστική έννοια της λέξης, από την άλλη.
Σημαιοφόρος της ιπποκρατικής αντίληψης για την ιατρική, χωρίς όμως να παραγνωρίζει την αξία της σαν καθαρή επιστήμη, ήταν ο Τόμας Σύντενχαμ (1624-1689), που γι’ αυτό τον αποκάλεσαν «Άγγλο Ιπποκράτη». Με την απήχηση που βρήκαν οι ιδέες του σε όλη την Ευρώπη, δημιουργήθηκε μια ολόκληρη σχολή ιατρών, που ήταν απόλυτα πεπεισμένοι για την ανάγκη να είναι ο γιατρός, κυρίως και πριν από κάθε τι άλλο, γιατρός.
Ο πρώτος τόμος του διδακτικού συγγράμματος "Υγιεινή και κοινωνική ιατρική" περιέχει τις βασικές γνώσεις της επιστήμης της ιατρικής προλήψεως, της Υγιεινής. Η συγγραφή του πονήματος είναι συνέχεια των Σημειώσεων Υγιεινής, τις οποίες είχα προετοιμάσει το 1980 στα Ιωάννινα για τους φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, κατά την θητεία μου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Αργότερα, το 1984, ακολούθησε ολοκληρωμένη μορφή των Σημειώσεων, το τομίδιο Υγιεινή, το οποίο και ανατυπώθηκε το 1988 και το 1991. Το παρόν σύγγραμμα παραδίδεται συμπληρωμένο με διευρυμένο περιεχόμενο, ανανεωμένο και αναθεωρημένο, σύμφωνα με τα νεότερα πορίσματα και τις προόδους της επιστήμης.
Παρά το γεγονός ότι το σώμα εμπλέκεται άμεσα στην εκδήλωση της κοινωνικής δράσης, η προσέγγιση του σώματος ως καθαυτού γνωστικού αντικειμένου αντιμετωπίστηκε από την κλασική Κοινωνιολογία με διστακτικότητα, αφού αρχικά θεωρήθηκε ότι το ανθρώπινο σώμα δε μπορούσε να προσφέρει τίποτα στην ανάλυση των κοινωνικών φαινομένων και αντιμετωπίστηκε απλώς ως μια βιολογική οντότητα. Έτσι, παρά το γεγονός ότι με την Κοινωνιολογία της Ιατρικής αναδείχτηκε και προβλήθηκε η σημασία του σώματος για την Κοινωνιολογία, η Κοινωνιολογία του Σώματος αποτέλεσε έναν ξεχωριστό τομέα μελέτης στα μέσα της δεκαετίας του 1980, οπότε άρχισε να αναπτύσσεται η βιβλιογραφία γύρω από το σώμα, καθώς και θεωρητικές κοινωνιολογικές προσεγγίσεις για το σώμα.
Κοινωνιολογία της Ιατρικής
Παρέχει μια κοινωνική, διαπολιτισμική και διαθεματική προσέγγιση για την υγεία, την ασθένεια, και την ιατρική. Αναλύει από πρώτο χέρι, συμμετέχων παρατηρητής βάση, ποιοτικές σπουδές στον τομέα.
Συγγραφέας : Fox C.
Ιατρική Νέμεση. Η απαλλοτρίωση της υγείας
"Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την ιατρική. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο και έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τη νέα αυτή επιδημία ονομάζω ιατρογένεση, από τις ελληνικές λέξεις ιατρός και γένεσις. Στα ιατρικά συνέδρια συζητούνται διαρκώς τα δεινά που προκαλεί η πρόοδος της ιατρικής, οι ερευνητές εστιάζουν την προσοχή τους στη δύναμη της διάγνωσης και της θεραπείας να προκαλούν αρρώστιες, τα ιατρικά περιοδικά αφιερώνουν ολοένα περισσότερο χώρο σε παράδοξες βλάβες που προκαλεί η νοσηλεία των αρρώστων...".
Έτσι ξεκινά το βιβλίο του ο Ιβάν Ίλλιτς και εξετάζει διεξοδικά τη θέση που έφτασε να κατέχει στην κοινωνία μας η ιατρική, την ιστορική εξέλιξη του γιατρού, της υγείας, της αρρώστιας, του πόνου και του θανάτου. Προβάλλει τις απόψεις του για την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής και εκθέτει τρόπους με τους οποίους θα μπορεί ο άνθρωπος να ζει αυτόνομα τη ζωή του.
Κοινωνική ιατρική και ιατροδικαστική
Ένας από τους ιδιαίτερους χαρακτήρες του πλούσιου σε ενδιαφέροντα, γόνιμου σε καινοτομίες κι ενθουσιασμένου από τα επιτεύγματά του 17ου αιώνα, ήταν η αντίθεση ως προς τη πραγματική φύση της ιατρικής, αντίθεση που έφτασε τα όρια μιας σφοδρής πολεμικής. Άλλοι ήθελαν το γιατρό καθαρό ερευνητή και άλλοι τον προτιμούσαν συμπαραστάτη του αρρώστου και θεραπευτή, όπως τον ήθελε ο μεγάλος Ιπποκράτης. Έτσι φούντωσε η αντίθεση μεταξύ ιατρομηχανικών και ιατροφυσικών από τη μια και ιατρών, με την ευρύτερη ανθρωπιστική έννοια της λέξης, από την άλλη.Σημαιοφόρος της ιπποκρατικής αντίληψης για την ιατρική, χωρίς όμως να παραγνωρίζει την αξία της σαν καθαρή επιστήμη, ήταν ο Τόμας Σύντενχαμ (1624-1689), που γι’ αυτό τον αποκάλεσαν «Άγγλο Ιπποκράτη». Με την απήχηση που βρήκαν οι ιδέες του σε όλη την Ευρώπη, δημιουργήθηκε μια ολόκληρη σχολή ιατρών, που ήταν απόλυτα πεπεισμένοι για την ανάγκη να είναι ο γιατρός, κυρίως και πριν από κάθε τι άλλο, γιατρός.
Καθήκοντα του γιατρού κατά την άσκηση της Kοινωνικής Ιατρικής
O γιατρός που παρέχει τις υπηρεσίες του σε αρρώστους βάσει συμβάσεως, συμφωνίας ή με θητεία μέσω πάσης φύσεως οργανισμών, ιδρυμάτων ή υπηρεσιών δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου δεσμεύεται από συλλογικές επαγγελματικές υποχρεώσεις με σκοπό την προφύλαξη του καλώς εννοούμενου συμφέροντος των ασθενών, τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας του ιατρικού λειτουργήματος και την προστασία των νόμιμων ηθικών και οικονομικών συμφερόντων του ιατρικού σώματος.
Aπαγορεύεται η σύναψη ιδιαίτερης συμφωνίας καθώς και η αίτηση ή αποδοχή προτεινόμενης υπηρεσίας με κάθε φύσης οργανισμούς ή ιδρύματα ιατρικής περίθαλψης ή υγιεινής, δημοσίου η ιδιωτικού δικαίου καθώς και οποιαδήποτε μονομερής ρύθμιση των όρων ιατρικής εργασίας και αμοιβής με συνεννόηση μεταξύ γιατρού και ενδιαφερομένου οργανισμού ή ιδρύματος χωρίς την παρέμβαση του οικείου Iατρικού Συλλόγου, ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να εκπροσωπεί τους γιατρούς κατά τη σύναψη και λοιπή εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του Nόμου. Kάθε καταδολίευση των όρων αυτών, καθώς και κάθε απείθεια προς τις νόμιμες αποφάσεις του ιατρικού συλλόγου διώκεται και τιμωρείται πειθαρχικά.
H αυστηρή τήρηση του ιατρικού απορρήτου αποτελεί υποχρέωση κάθε γιατρού, ο οποίος παρέχει ιατρική συνδρομή μέσω οργανισμών ή ιδρυμάτων δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου οποιασδήποτε μορφής και κατηγορίας. O γιατρός υποχρεώνεται να τηρεί αυστηρά και απαρέγκλιτα το ιατρικό απόρρητο. Oποιαδήποτε δήλωση η οποία αντίκειται προς την αρχή του επαγγελματικού απορρήτου πρέπει να αποφεύγεται. Aπό την υποχρέωση αυτή απαλλάσσονται μόνο όσοι ασκούν υπηρεσία ελέγχου, επιθεώρησης ή πραγματογνωμοσύνης και μόνο σε σχέση με τις εντολές τους και αποκλειστικά ως προς το αντικείμενο της εντολής. Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί ο γιατρός να ασκήσει καθήκοντα πραγματογνωμοσύνης για λογαριασμό τρίτου, προκειμένου για άρρωστο, τον οποίο ο ίδιος νοσηλεύει ή έχει προηγουμένως νοσηλεύσει.
Υγιεινή και κοινωνική
Ο πρώτος τόμος του διδακτικού συγγράμματος "Υγιεινή και κοινωνική ιατρική" περιέχει τις βασικές γνώσεις της επιστήμης της ιατρικής προλήψεως, της Υγιεινής. Η συγγραφή του πονήματος είναι συνέχεια των Σημειώσεων Υγιεινής, τις οποίες είχα προετοιμάσει το 1980 στα Ιωάννινα για τους φοιτητές της Ιατρικής Σχολής, κατά την θητεία μου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Αργότερα, το 1984, ακολούθησε ολοκληρωμένη μορφή των Σημειώσεων, το τομίδιο Υγιεινή, το οποίο και ανατυπώθηκε το 1988 και το 1991. Το παρόν σύγγραμμα παραδίδεται συμπληρωμένο με διευρυμένο περιεχόμενο, ανανεωμένο και αναθεωρημένο, σύμφωνα με τα νεότερα πορίσματα και τις προόδους της επιστήμης.
Ο πρώτος τόμος περιέχει τα γνωστικά αντικείμενα της παραδοσιακής Υγιεινής. Η ύλη του βιβλίου, εκτός από την επιβεβλημένη ιστορική αναδρομή, περιλαμβάνει στην παρούσα, μορφή την υγιεινή των τροφίμων και της διατροφής, την υγιεινή του φυσικού περιβάλλοντος, του ύδατος και των υδρεύσεων, τις βασικές αρχές της ιατρικής οικολογίας και βιοκλιματολογίας, την υγιεινή του εργασιακού χώρου και συνοπτική θεώρηση της ευγονικής. Τις ιονίζουσες ακτινοβολίες και τα βλαπτικά από την ραδιενέργεια αποτελέσματα ανέπτυξα σε ιδιαίτερο κεφάλαιο και το ίδιο έπραξα για την νοθεία των τροφίμων ως πρόβλημα δημοσίας υγείας. Ειδικό εδάφιο αφιέρωσα στην υγιεινή των νοσηλευτηρίων και το τεράστιο πρόβλημα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. Με ειδικό εκτεταμένο κεφάλαιο κάλυψα το βασικό θέμα των θεωρητικών αρχών του σχεδιασμού των υπηρεσιών υγείας και με σχετικά εδάφια τα ισχύοντα για το ελληνικό νοσοκομειακό δυναμικό, το ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό και τα φαρμακεία.
Συγγραφέας: Βασίλειος Χρ. Κατσουγιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου